Bianca Krijgsman

Deze week won Bianca Krijgsman (1968) een Emmy Award voor haar rol in de televisiefilm De Nieuwe Wereld. De actrice en helft van cabaretduo Plien en Bianca: „Ik dacht dat ik tijdens mijn speech alleen maar had geschreeuwd, maar dat viel wel mee.”

„Ik kreeg een brief onder mijn neus van de Emmy-organisatie. ‘If nominated, then’ moest je komen opdagen. Daarvoor wist ik niet eens dat De Nieuwe Wereld was ingestuurd door de NPO. Alleen dat was al erg leuk. Vorige maand, ik was aan het repeteren, hoorde ik dat ik genomineerd was. Plien [van Bennekom, haar partner in het cabaretduo Plien en Bianca] en ik zijn meteen wijn gaan drinken en bitterballen eten. Maar pas toen ik in het vliegtuig zat, begon het een beetje tot me door te dringen. Afgelopen zondag, in New York, zagen we fragmenten van de andere genomineerden en ik was erg onder de indruk van de actrices. Het waren dure producties. Kwam ik daar in mijn scène op mijn brommer langsgereden… En toen ik dan uiteindelijk mijn naam hoorde, dat was ongelofelijk. Heb ik dat nou goed gehoord, dacht ik. En daarna: oh, nu moet ik dus opstaan en naar voren lopen, niet vallen, en ook nog iets zeggen. Ik had alleen wat namen van mensen die ik wilde bedanken op een briefje staan, dat was alles. Achteraf dacht ik dat ik tijdens mijn speech alleen maar had geschreeuwd, maar dat viel wel mee hoorde ik.”

De Nieuwe Wereld

„In De Nieuwe Wereld speel ik een schoonmaakster die in het aanmeldcentrum op Schiphol werkt. Ze is boos en bits – bij een nieuwe groep vluchtelingen gokt ze voor geld wie mag blijven en wie niet. Maar ze leert er de West-Afrikaanse Luc kennen en heel langzaam ontdooit ze. Het was waanzinnig om haar te spelen. Regisseur Jaap van Heusden vond mij in het begin maar een vreemde vrouw. Ik verbaasde hem door bij de auditie Crocs en een lelijk trainingsjack mee te nemen. Misschien komt dat omdat ik het niet erg vind om lelijk te zijn als ik speel. Het is een geëngageerde film. Toch was ik niet zo met politiek bezig, al ontkom je er met deze film niet aan. We speelden met echte vluchtelingen uit Almere. Ik hoorde hun verhalen, hoeveel ze hadden meegemaakt om hier te kunnen komen. In het centrum leefden alle culturen vredig samen. Ik dacht, zo moet het zijn. Zonder gedoe.”

Onaangepast

„Ik ken Plien al vanaf de kleinkunstacademie en wij zijn ruim twintig jaar later nog steeds samen. We hebben nooit gedoe. Het is nooit zo dat we het niet meer weten of niet meer willen. Nadat we in 1996 Camaretten wonnen, mochten we van de VPRO de Achterwerkserie Zaai opnemen. We hadden een korte broek aan, onze borsten afgebonden, droegen lelijke gebreide truien en we verveelden ons dood. We waren tijdloze pubers die hingen op een hek in de polder. Postbode Siemen hielp ons de dagen door. Zaai, en het meeste van wat we maken, gaat over menselijk contact. Over hoe mensen elkaar en zichzelf in de weg kunnen zitten. Ik speel graag onaangepaste en onflatteuze typetjes, daarin komt het ongemak nog meer zijn voren.”

Geen cabaretier

„Ik voel me meer een actrice en comédienne dan cabaretier. Ik kan namelijk slecht een verhaal vertellen en ook niet grappig uit de hoek komen. Ik praat gewoon niet graag. In het dagelijks leven niet en ook niet op het podium. In vreemd gezelschap ben ik altijd verlegen en wat teruggetrokken. Daarom wil ik ook niet als mezelf op het podium staan. Ik ben helemaal niet spannend. Ik verkleed me liever. Zo zou ik best in de Britse serie Downton Abbey willen spelen. Lekker in zo’n kostuumdrama, dat heb je in Nederland niet. Mensen zeiden tegen me dat ik moest netwerken in New York. Dat ik moest proberen contact te maken met buitenlandse producten. Dat ik een showreel moest maken, een compilatie van de rollen die je hebt gespeeld. Maar zo ben ik niet. Het komt wel, of het komt niet.”

Schoonheidskleuters

„Gisteravond stond ik weer met Plien op het podium. We zijn net begonnen aan ons nieuwe theaterprogramma Gaat het nog door?. We spelen een aaneenschakeling van figuurtjes. Showbizz-bejaarden. Rodebroekenmannen. Amerikaanse schoonheidskleuters. Bij de laatste zitten we op onze knieën en hebben pakken aan met kleine beentjes eraan. Plien had die kleuters op televisie gezien. En we spelen een balletduo in paniek. Ik zag een YouTube-filmpje met danser Mikhail Baryshnikov. Ik hou van dansen, voor de kleinkunstacademie heb ik de balletschool gedaan. Bij de eerste sprong zette de muziek in. Maar wat als de muziek nu niet begint, dacht ik. Ik denk in beelden. Vanuit het fysieke, of vanuit kleding. Daarna komt het verhaal pas.”

Gek gezin

„Ik ben opgegroeid in Oudesluis, boven Schagen. We woonden aan een sloot van 25 kilometer lang en wij waren dat gekke gezin. Mijn vader en moeder waren onaangepast. Mijn vader was leraar en mijn moeder had henna in haar haar en reed rond in een blauwe eend. Andere moeders droegen broekrokken en hadden gekapt haar. Mijn ouders waren, en zijn nog steeds, actief bij het amateurtoneel. Zij regisseerden toen al het toneel van de dorpjes die langs die 25 kilometer lange lint liggen. Mijn zusjes en ik – ik ben de jongste van vier – speelden altijd in de tuin. Ik denk dat onze moeder ons buiten zette en dan de deur dicht deed. We speelden toneel, stookten fikkie, zongen liedjes.”

Geluidsallergie

„Ik wilde mijn kinderen ook zo’n buitenleven geven, dus toen Diederik [van Vleuten, haar man] en ik kinderen kregen zijn we van Amsterdam naar een boerderij in Grootschermer verhuisd. Vrijheid en rust in je hoofd. Trouwens, Diederik en ik hebben ook last van geluidsallergie. Al die herrie in de stad. Zelfs uit de betaalautomaat van de parkeergarage komt muziek. Maar mijn zoon Bobby (8) had net zo goed in de stad kunnen wonen. Hij zit altijd binnen. Ik moet de oudste, Lizzy van 12, ook naar buiten gooien. Allebei willen ze acteren. Ik zie bij hen wat ik vroeger ook had. Het is precies hetzelfde. Ze hebben al in een speelfilm gespeeld. Toen ik klein was wist ik niet eens dat er castingbureaus voor kinderen waren. Lizzy vindt niets heerlijker dan naar de theaterschool in Purmerend te gaan. En laatst ging Bobby mee naar opnames van ’t Schaep en ik zag dat hij helemaal opbloeide.”

Gemis

„Op Twitter zag ik het berichtje: ‘Elke vrouw verdient een Diederik’. Zoet is dat. Ik zat deze week bij De Wereld Draait Door omdat ik die Emmy had gewonnen en Plien, een paar vrienden en Diederik hebben toen voor mij gespeecht. Ik moet het nog eens terugkijken, maar ik vond het zo ontroerend. Ik weet dat Plien dat vreselijk vindt om te doen. En Diederik, ach, hij deed het zo lief. Hij vertelde over ons derde kindje Lynn. Drie is ze nu. Na Lizzy en Bobby was ik er altijd heilig van overtuigd dat er nog iemand miste aan de eettafel en dan is het fijn dat we nu compleet zijn. En dat de hele wereld dat weet? Ach. De meeste mensen weten niet eens dat Diederik en ik een stel zijn. Dat mag best wel eens gezegd worden.”