Kakhiel

Door hem kunnen we een tijdschrift als de Kampioen niet meer openslaan zonder tekstballonnen bij de foto’s te verwachten. Een vrouw met makkelijke schoenen en dito rugtas loopt ergens in de duinen. Kakhiel zet boven de foto: ‘Halverwege de fietstocht schoot het Dineke ineens te binnen’, en in het tekstwolkje bij haar hoofd: ‘Ah shit! Fiets vergeten!’ De bedrijfsbrochure, de reclamefolder, de huis-tuin-en-keukenkiekjes van een vakantie, bejaardenfeestje of amoureus samenzijn, alles maakt hij besmet.

Een vrouw in fleecetrui zit aan een tafel. Vraagt iemand buiten de foto: ‘Wil je suiker in de koffie?’ ‘Ach wel nee joh, flikker ’t er maar naast. Ik ruim het zo wel op.’ Een foto met twee mannen op kantoor, in een sollicitatiegesprek. ‘Hoe zit het met je communicatieve vaardigheden?’ ‘Zeg ik niet.’

De met tekstballonnen bewerkte foto’s van Kakhiel lezen als de grappen van die flauwe oom om wie je toch elke keer weer moet lachen. Droog, grof, en gevat. Zijn humor werkt om twee redenen. Eén: in de plaatjes zitten sterke contrasten die vervreemdend werken – een vloekende opa, een botte opmerking van een verliefd kijkende vrouw. En twee: al het gezegde wordt letterlijk genomen – en had je als lezer dus ook zelf kunnen bedenken, of je hebt het bedacht maar ook het fatsoen het niet te zeggen. Kakhiel neemt niets serieus. De bewust krakkemikkig gephotoshopte ballonnetjes horen daarbij. Ziehier de handtekening van Kakhiel. De crap koning van het internet die sinds een paar jaar groot succes heeft.

Hij wil anoniem blijven. Toen hij een naam nodig had voor zijn website zocht hij op oud-Hollandse scheldwoorden. Kakhiel betekent armoedzaaier. Lachen, vond hij. “En toen heb ik besloten om mezelf niet bekend te maken. Dat bevalt nog steeds. Het houdt het spannend.”

Komende zondag komt – dit mogen we nog wel opschrijven – de boomlange kerel uit Den Haag van ergens begin dertig eenmalig met een tv-programma voor de VPRO. Hij maakte vier afleveringen van Vriende voor NPO3Lab, een soort online kweekvijver van de publieke omroep, en die zijn nu samengevoegd voor televisie. Een pilot zogezegd, dus wie weet volgen er meer.

Vriende gaat over de 50-jarige Patrick die met Joop, Willem en Arie een sitcom probeert te maken om zijn doodzieke moeder (zuurstofslangetje in de neus, peuk in de mond) aan het lachen te krijgen. De muur van een Haags achterbuurttuintje is het décor, op de bank ervoor zitten de drie vrienden die zelden doen wat regisseur Patrick ze opdraagt. In de tekst, de knulligheid en de anti-stijl herken je Kakhiel.

Waarom een televisieserie?

“De VPRO benaderde me vorig jaar met de vraag of we iets leuks konden doen. Ik had al een beetje tv gemaakt. Een clip voor Gers Pardoel en filmpjes voor Veronica. Eerst bedacht ik een flauwe sitcom over drie mannen van zestig die nog in de brugklas zaten omdat ze veertig keer waren blijven zitten of zo, maar na drie grappen had ik het wel gehad. Samen met Noël Loozen, vriend en filmregisseur, hebben we deze scripted reality serie bedacht. Het ziet er dus uit als een documentaire, maar het is gescript.”

Is dit de nieuwe Kakhiel?

“Het is meer een vertakking. Als mijn naam niet bij de aftiteling had gestaan dan had je waarschijnlijk niet verwacht dat het van mij zou zijn. Daar heb ik van tevoren niet erg over nagedacht. Maar ja, ik hoop dat ik een nieuwe doelgroep aanboor. De reacties zijn tot nu toe positief, al merk ik ook dat mijn jongere volgers op Twitter en Instagram het soms te traag vinden.”

Is dat erg?
“Nee hoor, maar er zitten nu best veel lange droge stukken in. De volgende keer zou ik met meerdere camera’s willen draaien. Ook heb ik het belang van timing en acteerwerk onderschat. Want ik vond mijn script best wel goed en iedereen moest er ook om lachen, maar hoe het er dan uiteindelijk op beeld uitziet, dat heeft weer met hele andere krachten te maken. Ik ben niet ontevreden hoor, maar ik ben wel echt uit mijn comfort zone gestapt.”

Op de paar foto’s die van Kakhiel op internet circuleren staat hij in een anoniem ruimtepak, hier aan de koffie in een café in hartje Amsterdam schuift hij wat op en neer op zijn stoel, strijkt hij door zijn haar en kijkt constant op zijn telefoon. Hij heeft zo nog een andere afspraak. Kakhiel is druk en wat ongemakkelijk. Hooggesloten oversized donkerblauw overhemd, grijs-witte Nikes. Niet de verwarde kunstenaar die je misschien zou verwachten, maar zeker ook geen snelle reclameman. Voordat hij fulltime Kakhiel werd, werkte hij bij een Amsterdams reclamebureau als copywriter. Te veel haantjesgedrag, oordeelt hij nu. “Mensen die het beste konden lullen, kwamen het verst. Gebakken lucht, daar hou ik niet van.”

De humor ontstond in zijn geboortedorp, ergens in het oosten van het land. Daar was niets te doen en samen met een groepje vrienden ging Kakhiel chillen, “een beetje blowen, beetje biertjes drinken” en droge grappen vertellen. Kwajongens. Op de middelbare school kladde hij al zijn O’Neill agenda vol en toen hij nog jonger was, knipte hij met een vriendje hoofden uit de Voetbal International om er rare uitdrukkingen bij te verzinnen. Later, toen de site hiphopinjesmoel.com opriep grappige bijschriften bij foto’s te maken, deed hij elke keer mee. Hij begon een eigen website. En terwijl hij, na een ict-opleiding, advertising ging studeren aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, maakte hij in 2010 een Kakhiel-Facebookpagina aan “en toen ging het viral”. “In 2012 werd ik gebeld door een paar jongens uit Amsterdam die voor mij een app hadden gebouwd. Ze hadden geen zin meer om telkens hun laptop mee naar het toilet te nemen, zeiden ze.”

Elke week bewerkt Kakhiel zo’n vijftien tot twintig foto’s die hij van “hele cheezy stockfotowebsites” haalt. Zo’n vijfduizend heeft er hij nu in totaal. Af en toe gooit hij er een oude tussen, “niemand die het merkt”. In zijn hoogtijdagen – zo rond 2013 – had hij meer dan 200.000 volgers en dat is sindsdien langzaam opgeklommen tot de huidige 233.000. Daar is Instagram bijgekomen (282.000 bezoekers) en Twitter (142.000). Maandelijks heeft zijn site 3 miljoen views.

Kakhiel kent zijn cijfers. “Mijn grootste doelgroep zijn nu de 14 en 15-jarigen. Op Facebook zijn mijn volgers tussen de 18 en 34.” Hij weet op welk tijdstip het meest gekeken wordt en welke posts geliked zijn.