Als jullie mij hier zo zien staan, dan hoop ik dat jullie – tot op zekere hoogte – vooral een normaal mens zien. Iemand die haar best heeft gedaan om een net pak aan te trekken, iemand die hopelijk een min of meer coherent verhaal zal gaan vertellen.

Daar zal ik m’n best voor doen, maar vanavond wil ik het met jullie over iets anders hebben: het onzichtbare. Want bij mij (net als bij jullie) is er de buitenkant, én er is die enorme wereld die zich in ons hoofd afspeelt. Dat wat we niet zien. Wat we denken, voelen, vrezen, hopen, verlangen en verbergen. Dat wat de mens het meeste is.